...เพียงความรู้สึกดีดีที่เกิดขึ้นระหว่างขับรถในกรุงเทพ...

เย็นวันนึง เวลาประมาณ 17.30 น. ขณะที่เรากำลังขับรถกลับบ้าน..สภาพการจราจรติดขัด...รถของเราแล่นอยู่ช่องทางซ้ายสุด ซึ่งเมื่อถึงไฟแดงข้างหน้าก็จะสามารถเลี้ยวซ้ายได้ทันที ไม่ต้องรอสัญญาณไฟความเร็วของรถไม่มากนัก ทิ้งระยะห่างจากรถยนต์คันหน้าค่อนข้างเยอะ ทันใดนั้น เราก็เห็นมือของคนบนรถเมล์เล็กสีเขียวโบกให้เราชะลอความเร็ว เพื่อเค้าจะได้เปลี่ยนมาอยู่ช่องทางซ้ายสุดเหมือนเรา เท้าของเราแตะเบรกเล็กน้อย แล้วรถเมล์คันนั้น ก็เข้ามาอยู่ข้างหน้าเรา เมื่อสังเกตป้ายบอกหมายเลขของรถเมล์จึงได้รู้ว่า เป็นสาย 56 นึกสงสัยในใจทันทีว่า....

รถเมล์สาย 56 มาอยู่ช่องทางซ้ายสุดทำไม จากจุดนี้ถึงสี่แยกไฟแดง ไม่มีป้ายหยุดรถประจำทางแล้วนี่นา..

แล้วสาย 56 ต้องตรงผ่านแยกไฟแดงนี้ไปต้องอยู่ช่องทางกลางสิ ไม่ใช่มาอยู่ช่องทางซ้ายสุดสำหรับรถเลี้ยวซ้าย

เมื่อถามคำถามในใจจบเพียงชั่วครู่ คำตอบก็ปรากฏแก่สายตา... รถเมล์คันนั้น เปลี่ยนมาอยู่ช่องทางซ้ายสุดเพื่อรับคุณยายแก่ๆ คนนึงขึ้นรถไปด้วย โดยมีคนกวาดถนนช่วยพยุงและส่งขึ้นรถเมล์ไป

อืม....ถึงแม้จะเป็นการขึ้นรถเมล์นอกป้ายหยุดรถประจำทาง.... แต่เราก็รู้สึกว่า ทั้งคุณยาย คนกวาดถนน และคนขับรถเมล์ ไม่ได้ฝ่าฝืนหรือทำผิดอะไรเลย  (เคยสังเกตเห็นคำเตือนว่าไม่เปิดรับ-ส่ง นอกป้ายหยุดรถประจำทาง)

เพราะทุกอย่างมีข้อยกเว้น.... จริงไหมคะ...

หมายเหตุ ขอบคุณน้ำใจของคนกวาดถนนคนนั้นและคนขับรถเมล์สาย 56 ที่ทำให้คุณยายได้ขึ้นรถ เพราะทำให้เรายิ้มออกระหว่างเผชิญกับการจราจรที่แสนสาหัส

กลับไปหน้า Article ก็ Click ที่นี่เลยครับ